ANTON GOJÇAJ
VRAPO E DASHURA IME
buka jonë e bardhë
përngjasim vetëtime
më shpejt se yjtë e hëna
vrapo e dashura ime
shirat në ty lahen
flakërojnë vegime
dhelpër është klepsidra
vrapo e dashura ime
pritjen zgjat thëllimi
ngutuni gëzime
heret bëhet vonë
vrapo e dashura ime
24 ORË
mirëmëngjes e dashur
drita vjen nga gjinjtë
në shkretëtirën pagane
ujësjellës të rinj
mirëdita e dashur
sot rash në provim
zjarret tua vajzë
vadisin shiun tim
mirëmbrëma e dashur
e nesërmja është ve’
shumë yje ka gjithësia
ekzistojmë vetëm ne
VAJZA QË ECËN
ME OMBRELLË NËPËR BORË
sa shumë që duheshim
atë mbrëmje me bore
si s’ta bëra me dorë
si s’ma bëre me dorë
kur luheshim qiellorë
me djallëzoren ironi
si s’ma bëre me sy
si s’ta bëra me sy
do të duhemi përsëri
netëve pa orë
do të vishemi me florë
do të shkrihemi në bore
GJUHA SHQIPE ËSHTË E BUKUR
gjuha shqipe është e bukur
se ajo e flet
kur hap sytë si kroje të thella
kësaj toke i përngjet
brekë me yje ajo vesh’
pa turpin gënjeshtar
rock and roll këndon vallëzon
vajza ujëvarë
bora shkrihet prej
buzëqeshjes së saj
do të vdisja krejt pa lidhje
të më qajë ajo pastaj
AS PO AS JO
një vjershë asgjë e re as e jashtëzakonshme
miliona vjersha janë shkruar edhe një le të shkruhet
në sallën e madhe vetëm kujtoj ëndrrën e pamortshme
zoti duhet të jetë pikëlluar që na i përzieu gjuhët
një zog tragjikomik humbi këngën në ujëvarë
peshkut të artë duke dashur adhurim t’i shfaqë
ndjenjëkulluar harroi i ngrati se rrjedhja s’ka të ndalë
peshku shkoi ai mbeti lumturia zgjati kaq
ku shkëlqeu njëherë premtimi për humbësin ideal
si t ë mos kishte ngjarë kurrë një mrekulli
djaj të lëngët rrëzohen thik pikat e lumit fatal
o s’kam çka të bëj veç të thërmohem në njëqind mij’
MREKULLIA E EKZISTENCËS
rrugëve të prishtinës
studiova frikën
policët kah më ndiqnin
thërrisja amerikën
lulet kur i shihja
pranë tankeve si mbijnë
e shaja europën
lutesha për shqipërinë
për miqtë e mi të atëhershëm
më pushton një mallë
jo nuk bëmë çudira
çudi që jemi gjallë
LARGIMI ISHTE VEÇ FILLIMI I KTHIMIT
lindën e vdiqën shumë ndërkohë
as hartat s’janë si dikur
unë desha një tjetër vajzë
dhe ti a thua ke burrë
je trashur sipas zërit të botës
ke shtuar në masë ke humbur në shpirt
edhe njerëzit atje vuajnë akoma
në këtë botë vuajnë më të mirët
vendi shenjt e ruan sekretin
muzikë të devotshme ku zemrat dirigjuan
kush s’e njeh pikëllimin s’ia di jetës lezetin
ne tepër u deshëm dhe dot nuk ndryshuam
SHPIRTI
ti nuk je më emri që ke qenë
as pyetja as përgjigjja as unaza e besës
unë jam dikush tjetër se ti më ke lënë
vitet tek unë kanë peshën e vesës
pse më ther në gjoks fajin e ka koha
pa mish do të mbetet ‘i here rrethi i diellit
republikae dëshprimit mëe gjerë seç e besova
mos e festo urrejtje heshtjen e rebelit
mos më shlyej nga libri sot po të qes be
njëkohësisht jam hije edhe lëndë drite
ardhja e feniksit nis me një rrufe
dhe ushqehet me thërrime metafizike
NJERIU I MIRË
kurrë s’më ke munguar kështu si sonte
larg nënës pa të dashurën larg atdheut pa miq
shkarravit vargje pa kuptim mjerë kush u besonte
shpellave të kohëve përplasem lakuriq
ujqit janë shumuar dhe kanë mallë për ty
fotografohen për gazeta merren me politikë
mish qengji drekojnë verë të kuqe pijnë
me sex makina luajnë dhe çmallen me muzikë
dikush sonte pa një pikë loti qan përnjëmend
as i lirë as në burg as dhëndërr as murg
ulurin nëpër shi kërkon profilin tënd
poet është ndoshta po ndoshta edhe vetë ujk
RRËFIMI I NJË LYPËSI TË ÇUDITSHËM
unë kurrë s’kam pasur gjë
vazhdoj të jetoj në pritje
i vogël i padenjë për të fshehtat
i mbrami në çdo renditje
unë kurrë s’kam lypur shumë
para as nam as titull
tepër ndoshta pata veç gjumë
dhe ndonjë yll të fikur
unë kurrë diçka nuk bëra
që të mos e shkruaj këtë këngë
sytë po m’i vret rëra
tash po i fshij me mëngë
BUZËQESHJA E GJELBËR
bari është i gjelbër
si buzëqeshja e motrës
si vajzë e puthur së pari
para se t’i çelë sytë sërish
bari është i gjelbër
si thellësi e detit
mozaik në qiell netësh poetike
krejt lumturia tokësore kjo është
dhe nyje tragjike
në brigjet e lumenjve të rinisë
bari gjithmonë është i gjelbër
REGËTIMË
nuk qajnë kambanat
vetëm pranvera vonohet
për bashkimin tonë
që nuk po realizohet
më e dashura ime
GJYSMA E BOTËS
më vjen keq që nuk di të këndoj si yjet
më vjen keq që nuk di të hesht si yjet
si yllin të të shoh ngado që të shkoj
se yll je
si yllin të më shohësh ngado që të shkoj
megjithëse nuk jam yll
ENERGJIA E POEZISË
botës i duhet
edhe një botë
rrezet e yjve të largët
rrugë për në zemrën e zanafillës
fjalët notojnë oqeaneve
në kërkim të mundësisë së re
për koloninë e artit
është shkëlqim i artit
a mjegull që e fsheh të vërtetën
universit i duhet
edhe një vers
PA
po ata sy
në po atë baltë
po ajo pike
e vogël në hartë
por
pa
pa
pa
