ANTON GOJÇAJ
MREKULLIA E EKZISTENCES
rrugëve të prishtinës
studiova frikën
policët kah më ndiqnin
thërrisja amerikën
lulet kur i shihja
pranë tankeve kur mbijnë
e shaja europën
lutesha për shqipërinë
për miqt e mi të atëhershëm
më pushton një mall
jo nuk bëmë çudira
çudi që mbetëm gjallë
NJERIU I MIRE
kurrë s’ma ka munguar kështu si sonte
larg nënës pa të dashurën larg nënës pa miq
zhgarravit vargje pakuptim mjer kush u besonte
shpellave të kohëve përplasen lakuriq
ujqit janë shumuar dhe kanë mall për ty
fotografohen nëpër gazeta merren me politikë
mish qengji drekojnë verë të kuqe pinë
me sex makina luajnë dhe çmallen me muzikë
dikush sonte pa një pikë loti qan përnjimënd
as i lirë as në burg as dhëndërr as murg
ulurin nëpër shi kërkon profilin tënd
poet është ndoshta apo ndoshta edhe vetë ujk
RREFIMI I NJE LYPSI TE ÇUDITSHEM
unë kurrë s’kam pasur asgjë
vazhdoj të jetoj në pritje
i vogël i padenjë për të fshehtat
i mbrami në çdo renditje
unë kurrë s’kam lypur shumë
para as nam as titull
tepër ndoshta pata veç gjumë
dhe ndonjë yll të fikur
unë kurrë diçka nuk bëra
që të mos e shkruaj këtë këngë
sytë po mi vret rëra
tash po i fshij me mengë.
TRABOINÇE
kur me grushte marr të pi ujë
ujë traboini
kthjellët shoh nuk jam i huaj
në këtë tempull gurrë lulëzimi
kur me grushta unë ujë pi
dhe laj sy e faqe
mis kozmosi malësore je ti
bukuroshe budallaqe
të lutem në gjunj kur i penduar bie
te kroni i traboinit ta lag ballin me ujë
ngjitu ti valltare e virgjër qiejve
ende jeton malesori botëve u thuaj.
VAJZA QE ECEN ME
OMBRELLE NEPER BORE
sa shumë që duheshim
atë mbrëmje me borë
si s’ta bëra me dorë
si s’ma bëre me dorë
kur luanim qiellorë
me djallëzoren ironi
si sma bëre me sy
si s’ta bëra me sy
do të duhemi përsëri
netëve pa orë
do të vishemi me florë
do të shkrihemi në borë.
Nga vëllimi poetik:
“Dëgjohet një violinë në suferinë” Anton Gojçaj,
Enti Botues “Gjergj Fishta”, Lezhë 2011
